Les Fornisseurs de Bonheur (B) Jazz OC Genadendal Kessel-Lo (04-05-2018) reporter & photo credits: Freddie info band: Les Fournisseurs de Bonheur © Rootsville 2018

Terug een zomerse lentedag en dus staan we open voor een avondje ongedwongen jazz met 'Les Fournisseurs de Bonheur'. Een hele mond vol en denkt nu niet dat dit 7-koppige jazz combo uit Brussel komt. Nee gewoon uit Vlaams-Brabant en houden hun 'rassemblement wallon' gewoon in de stedelijke muziekacademie in Aarschot, yep Osschot!. Deze 7 muzikanten komen respectievelijke uit Kessel Lo, Aarschot en eentje zelfs uit de suikerstad Tienen, zaait da nog ne kieje, jawel Tienen! En daarmee bevinden we ons al op de taalgrens.

Dit combo bestaat uit Wout Vanroose (altsax), Wim Meys (tenorsax), Peter Vankerkhoven (baritonsax), Alexander Vets (black & white keys), Wilfried Joris (gitaar), Rudy Sonck (contrabas) en Johan Sools (drums). Het zijn helemaal geen stoeffers, nee deze 'Les Fournisseurs de Bonheur' timmeren rustig aan hun muzikale carrière en omdat de interesse al een tijdje bij mij werd aangewakkerd door de baas van 't spel, Peter Vankerkhoven, was dit de reden om me op deze zonnige vrijdagavond richting Kessel Lo te begeven. Een avondje vol swingende jazz standards soms met een streepje Latin en funk er tussen, en dit gebracht door zeven leveranciers van geluk. Het vocale aspect van de avond daarvoor hebben ze gedacht aan een extra gaste als jazzstem. Dus 'Les Fournisseurs de Bonheur' avec Stefanie Vankerkhoven.

De plaats waar het concert zou plaatsvinden ligt op de grens met Linden en zo zitten we dicht bij het Chartreuzenbos waar dit jaar al voor de 8ste keer de organisatie van 'Jazzwood' hun tenten opslaan. Toen ik binnen kwam in het 'OC Genadendal' waren deze 'Fournisseurs' nog bezig aan de soundcheck en stelde ik meteen vast dat deze zaal hoegenaamd geen genade kent voor muzikanten. Een podium en een zekere vorm van akoestiek waren deze zaal vreemd, een soort mini evenementen hal waarbij iedere noot tegen de kale muren op botst om dan zo in doffe ellende in de vergetelheid te belanden. Na enkele bijsturingen door toetsenist Alexander begon het er toch op te lijken en waren ze er klaar voor. Alexander zou vanavond forfait geven en toen waren deze 'Les Fournisseurs de Bonheur' nog met zes. Als fotograaf stond ik meteen ook weer voor een haast onmogelijke opdracht met evenveel 'pupitre à musique' als muzikanten. Het begint stilaan tijd te worden dat die jazzmuzikanten hun stukken eens beginnen te kennen LOL. Alsof iedereen buiten stond te wachten werd deze geïmproviseerde AB van Kessel Lo meteen gevuld en klokslag 08.30PM begonnen ze er aan met 'Morning'...hoe genne good evening ;-)

Als leveranciers van uitstekende muziek schakelen de heren meteen over naar het betere werk van Herbie Hancock met diens 'Watermelon Man' uit 1962. Toch ook al meteen het 'Blue Note' gevoel hier en dit stemt de volle zaal meteen zeer gunstig. Na 'Gingerbread Boy' van Jimmy Heath is het meteen tijd om Stefanie er bij te halen en zij begint al meteen 'Georgia' aka 'Georgie on My Mind'. Het nummer dateert van 1930 maar door de cover versie van Ray Charles in 1960 kwam er eindelijk een eind aan het rassenconflict in deze staat en werd dit nummer plots aanzien als de nationale hymne van Goergie. Naast die van brother Ray was ook de versie van Stefanie et les Fournisseurs hier vanavond best wel OK.

Dan kondigde Stefanie 'Sunny' aan als eentje dat we wel zouden kennen van 'Boney M'...brrr, en zo raakt Bobby Hebb wel degelijk in de vergetelheid. Na een stukje Latin jazz schuif ik met de naam van de 'Crusaders' meteen naar het tipje van mijn stoel. Hun 'Put It Where You Want It' uit 1971 brengt ook meteen wat leven in de zaal en er wordt afgesloten met een daverend applaus. Ik ga nu niet meteen met bloempotten gooien want het arrangement van deze 'Les Fournisseurs de Bonheur' haalt de funk er toch een beetje uit waardoor Wayne Henderson en Joe Sample als 'big band' gaan klinken.

Daarna is het terug de beurt aan Stefanie Vaughan om samen met de ritme sectie van Rudy en Johan het intieme 'Funny Valentine' te brengen. Wout, een goede alt sax speler, neemt de grote broer van Peter over om met diens baritone het nummer enige grooves bij te brengen. Knap van deze 'youngster' en een foutloos parcours maar ik mis toch enig gevoel wat hem nog tot 'uitstekend' zou kunnen brengen. Na Berlin's 'Cheek to Cheek' uit 1935 dansten we gezamenlijk richting toog voor een tea for two.

Tijdens 'la pause' werd het een beetje babbelen en zo kwam ik in gesprek met de vanavond werkloze toetsenist Alexander Vets. We gingen even grasduinen langs de 'blues festivals' zoals 'Blues Peer'. Hij wist me te vertellen dat hij nog maar een paar keer deze hoogmis van de blues was gaan bezoeken en dan nog in de mindere periode. Het kon hem maar matig boeien doordat er veelal covers werden gespeeld, ja covers wie speelt dit nu nog ????. Een 'jazzy' doordenkertje :-)

'Retour aux affaires maintenant' want er moet muziek geleverd worden. Enkele originals (?) dan maar met 'Midnight Blue', 'All The Things You Are' en 'Topsy'. Het moet zijn dat Peter zijn dochter niet kan missen op het podium want ook Stefanie mocht terug aan de bak. Haar soms hese stem intonatie heeft echt iets 'vrai jazzy' in zich en met Cole Porter's 'You'de Be So Nice To Come Home' scoort ze als jazzsinger meteen hoog. Met 'On The Sunny Side of The Street' zitten we terug 'on Broadway'. Een nummer uit 1930 dat volgens sommige bronnen wel eens origineel van Fats Waller zou zijn geweest. Vanavond is het van 'Les Fournisseurs de Bonheur' en Stefanie. Helaas is het tweede gedeelte opmerkelijk korter dan deel '1' en zitten we al zo goed als aan het einde.

Met Joe Zaniwul zijn 'Mercy, Mercy, Mercy' uit 1966 in de versie van Cannonball Adderley neemt Peter tijdens de heerlijke intro de tijd om 'Les Fournisserus' aan ons voor te stellen. Geen afbraak aan dit nummer want ook bij Adderley wordt er tijdens diezelfde intro tekst en uitleg gegeven. Dus echte 'Blue Note'. Met 'En Balayant le Parquet' zouden we in de Belgische jazz geschiedenis belanden al staat Irène De Trébert bekend als la Mademoiselle Swing de France. Een verdiend en respectvol applaus voor deze men (and a lady) dressed in black is het geen wat volgt en dus ook de obligate bisser. Op hun setlist stonden nummers als 'Holy Land' en 'Papermoon' maar toch werd het een reprise van 'Cheek to Cheek'...allée als de Peter zijn partituren kon vinden. Dan toch maar eens van buiten leren?

Voilà en nu ne bloemmekei voor Stefanie en voor 'Les Fournisseur de Bonheur' een fles vol vloeibaar geluk voor deze enchanted evening...heu soirée enchantée ;-) Puike prestatie en wanneer deze 'bestellers' eens op een 'akoestisch' podium staan moeten ze me maar eens contacteren want het smaakt echt naar meer.